جنگ مسئله ریاضی نیست که درباره اش فکر کنی و بعد حلش کنی، جنگ اصلا منطقی ندارد که با منطق بخواهی با آن کنار بیایی. جنگ، کتاب نیست که آن را بخوانی. جنگ، جنگ است. جنگ حقیقتی عریان است که تا آن را نبینی و دست به آن نکشی، درکش نمی کنی.آوارگی و غربت و مصیبت و هجران سهم یک یک کودکان و پیرزنان و پیرمردان جنگ زده بود.از متن کتاب ” من زنده ام “، خاطرات اسارت “معصومه آباد”، صفحه 152
آغاز سخن
این کتاب را تقدیم می کنم:
این کتاب را نوشتم که بگویم:
من زنده ام که فراموش نکنیم از خانواده آبیان، پدر و پسر که در یک روز شهید شدند و مادر، حجله ی همسر و فرزندش را با هم چید.
من زنده ام که فراموش نکنیم هنوز هم میثم پسر طلبه ی شهید حسین زاده (مفقودالاثر) هر شب چشم انتظار، پشت در حیاط می خوابد که شاید یک روز پدرش بی خبر در خانه را بزند و او اولین نفری باشد که در را به رویش باز کند.
من زنده ام که فراموش نکنیم ما آزادگان هنوز شب ها با کابوس زندان الرشید و استخبارات، قتلگاه های عنبر، رمادیه، تکریت و موصل از خواب می پریم. بی آنکه سازمان های مدافع حقوق بشر به آن همه جنایات پاسخی داده باشند.
من زنده ام که فراموش نکنیم جنگ تحمیلی هشت ساله، جنگ دنیا با ایران بود و دفاع ما یک دفاع یک تنه بود. میگ و میراژهایی که بمب بر سر ما می ریختند هدیه ی شوروی و فرانسه بودند و مواد اولیه ی بمب های شیمیایی گاز خردل و سیانور، تحفه ی آلمان به رژیم بعث عراق بود. هواپیماهای خبرچین آواکس و ناوهایی که نفت کش های عربستان و کویت را اسکورت می کردند، همه چشم روشنی آمریکا به صدام بود. آنها با ناوچه هایی که به رژیم بعثی عراق پیشکش می کردند با هواپیماهای سوپراتاندار به سکوهای نفتی ما حمله ور می شدند. ناجوانمردانه تر اینکه این جنگ، فقط جنگ سرباز و ارتش نبود، بلکه آنها دامنه ی جنگ را به تمام شهرها و خیابان ها و مردم بی سلاح و بی دفاع کشانده بودند و با موشک های نه متری و دوازده متری، کوچه های دومتری را مورد اصابت قرار می دادند تا هیچ جان پناهی برای کودکان، مادران و غیرنظامیان باقی نگذارند. حالا چطور فرزندان ما باور کنند کشورهایی که اسلحه در اختیار صدام می گذاشتند، تغییر روش داده اند و دوستدار صلح و مدافع حقوق بشر شده اند؟
من زنده ام که فراموش نکنیم قصه ی سیصد شهید غریب اردوگاه ها و زندان های عراق را و یادمان نرود برای رژیم بعثی عراق چقدر جان اسیر بی بها و ارزان بود.
کاش دنیا بداند که بعثی ها چطور در جشن تموز (پیروزی کودتای صدام)، رضا زاهدی را مجبور کردند آواز بخواند و برقصد و او تن به این کار نداد و یک سرباز عراقی آنقدر او را زد که بر اثر خونریزی مغزی از دنیا رفت.
کاش دنیا بداند که بر اسیران جنگی عملیات رمضان چه رفت و از برادر فرزام فر بپرسد که بعثی ها جشن تموز را در جبهه چگونه برگزار کردند و چگونه در مقابل چشمان بهت زده ی آنها، اسرا را به رگبار بستند و با تانک های تی-62 پیکر آنها را با خاک یکسان کردند و تعداد دیگری را آتش زدند و هر چه بچه ها فریاد زدند، آنها بیشتر هلهله و پایکوبی کردند و در آخرین بخش این ضیافت عده ای را به تانک و جیپ های نظامی بستند و آنقدر روی زمین کشیدند تا به شهادت رسیدند.
کاش دنیا بداند محمدعلی جعفری بر اثر ضربه های چوب بر سرش شهید شد.
کاش دنیا بداند مجید عامری بیمار نبود؛ او تمام رمضان را روزه گرفته بود، اما دو روز بعد به اسهال مبتلا شد، اما نه بر اثر این بیماری بلکه بر اثر ضربات شلاق به شهادت رسید، بی آنکه سازمان های بشردوستانه سر بچرخانند و بپرسند آنجا چه خبر است؟
کاش دنیا بداند در مهر سال 1359، نه در جبهه بلکه در شهر هزار و یک شب بغداد، در مقابل نعره ی افسر عراقی که به بهانه ی اینکه بداند چه کسی حرس خمینی (پاسدار) است، می خواست پنجاه نفر را به رگبار ببندد، علیرضا الهیاری خودش را از صف بیرون کشید و گفت: نکشید! اینها هیچ کدام حرس خمینی (پاسدار) نیستند. فقط من حرس خمینی هستم و لحظاتی بعد علیرضا ایستاده به زمین افتاد.
کاش دنیا بداند جمال ابراهیم پور بعد از چهل و پنج روز دست و پنجه نرم کردن با مرگ به بیمارستان صلاح الدین برده شد و هیچ وقت برنگشت و اسرای بعدی که به آن بیمارستان رفتند به چشم خود دیدند که جمال روی تختش نوشته بود: من را اینجا به قتل رساندند.
کاش دنیا سید جلیل حسینی را بشناسد، سیمای ملکوتی او را ببیند و از دوستش سید یونس علی حسنی مرثیه سرای اردوگاه موصل که او را غسل و کفن کرد بپرسد که او در آخرین لحظه چه گفت.
کاش دنیا بداند گوشت تن رضا رضایی از شدت شکنجه ها چنان شکافته بود که کابل های بعثی ها به استخوان های او می پیچید اما عطش شان فرو نمی نشست. بر زخم هایش نمک ریختند و باز راضی نشدند و تن شرحه شرحه اش را روی خرده شیشه ها غلتاندند و دست آخر او را به برق وصل کردند. کاش دنیا جسم رضا را می دید و به سازمان های بشردوستانه، هبوط انسانیت را نشان می داد.
کاش دنیا بداند صیادی که همیشه در اردوگاه شق و رق راه می رفت و قدم می زد، بر اثر ضربات کابل خونریزی مغزی کرد و شهید شد و یا وقتی هیأت صلیب سرخ برای علی دشتی نامه و عکس بچه هایش را از خرمشهر آورده بود، علی داشتی با وجود داشتن شماره ی اسارت، شهید شده بود.
کاش دنیا بداند اردوگاه تکریت جایی بود دیوار به دیوار جهنم، که اسرای بسیاری از جمله قدرت الله رحمتی در آنجا بر اثر تشنگی و بی آبی به شهادت رسیدند.
کاش دنیا بداند برای ما و تاریخ ما مایه ی فخر و مباهات است که فتح الله عزیزی سواد نداشت اما وقتی در اردوگاه خواندن و نوشتن را آموخت، اولین جمله ای که نوشت این بود: «من تا آخرین قطره ی خونم مقاومت خواهم کرد» و به این شعار عمل کرد.
کاش دنیا بداند دست های حسین صادق زاده به هر خاکی می خورد زمینش سبز می شد و از برکت دست های او باغچه ی کوچک اردوگاه سبز شده بود. اما بر اثر ضربه ی کابل خون دماغ شد و آنقدر خون از دست داد تا شهید شد. راستی در کدام نقطه ی این دنیا در قرن بیستم کسی بر اثر خون دماغ مرده است؟
کاش دنیا بداند که آدم فروش ها و خائنان، محمد رضایی را به بهای یک پاکت سیگار فروختند و دودش را به هوا فرستادند و زیر برگ فوتش را امضا کردند که به مرگ طبیعی مرده. اما آنها که محمد را به دلیل شدت جراحاتش نمی توانستند غسل دهند، می دانستند حقیقت چیست!
کاش دنیا بداند محمد صابری خواب دید به کربلا رفته و در آنجا همه به دور ضریح امام حسین می چرخند، اما ضریح به دور او می چرخد. فردای آن شب وقتی او در زمین فوتبال، نه با گرمکن و کفش آجدار فوتبال، بلکه با دمپایی و لباس مندرس اسارت دنبال توپ می دوید، چند قطره خون از بینی اش آمد. هر چقدر بچه ها التماس کردند که محمد را دکتر ببرید، افاقه نکرد و محمد در آغوش دوستانش شهید شد و وقتی کیسه ی انفرادی او را باز کردند وصیتنامه کوچکی پیدا کردند که نوشته بود: «اسارت در راه عقیده، عین آزادی است».
کاش دنیا بداند عبدالمهدی نیک منش مدت ها قبل بر اثر بیماری مرگ (یعنی بی دلیل) شهید شده بود اما صلیب سرخ پی در پی از مادرش نامه هایی می آورد که در آنها نوشته شده بود: «عبدالمهدی چقدر آرزو دارم تا زنده ام تو را دوباره ببینم».
و در پایان پس از سی سال این بار سنگین را که بر شانه ام بود، زمین گذاشتم تا بگویم:
در قاموس ظالمان، ظلم بارترین واژه «اسارت» است.
پی نوشت: معصومه آباد (زاده ۱۳۴۱ در آبادان)، عضو شورای شهر تهران دوره چهارم است. وی ۳۳ روز پس از آغاز جنگ عراق علیه ایران در تاریخ 1395/7/23 به همراه سه زن دیگر به نام های فاطمه ناهیدی، شمسی (مریم) بهرامی و حلیمه آزموده در حال مأموریت هلال احمر، در جادهٔ ماهشهر به آبادان به اسارت نیروهای عراقی درآمد و ابتدا به اردوگاه مرزی تنومه و سپس به زندان های استخبارات و الرشید و چندی بعد به اردوگاه موصل و الانبار برده و سه سال و شش ماه بعد آزاد شد.
جناب مهندس کتاب خوبی معرفی کردید.
دنیا ی ما هر روز جنگ تجربه می کنه ، هیچ کس خاطرات این روزها رو به قلم نمیاره.
سال 94 که توفیق پیدا کردم خوندمش حتی تصور کردن لحظه ای هم ذهن انسان آشفته میکنه.
نوشتن خاطرات روزهای سختی که بر انسان ها گذشته و یادآوری مجدد اونها، برای صاحبانشون می تونه خیلی دردناک و زجرآور باشه. شاید به همین دلیل کمتر کسی سعی می کنه اون خاطرات رو به یاد بیاره و یا در موردشون بنویسه.
شاید تصور من این باشه ولی من به گفته شهید مطهری معتقدم که:
شمر هزار و سيصد سال پيش مُرد، شمر امروز را بشناسیم
همه ی ما در وجود خودمون، بُعدی پلید داریم که گاهی شرایط رشد و بروزش رو فراهم می کنیم. به بیان دیگه هر کدوم از ما می تونیم همچون “شمر” باشیم.
باید به این نکته توجه داشته باشیم و خودمون رو برای مواجهه با شرایط دشوار آماده کنیم. که البته سخته ….
سلام ایکاش کتاب های مذهبی رو مثل رمان های دیگه رایگان میزاشتن ت همه استفاده کنن من تا حالا چندین کتاب مذهبی رو خواستم دانلودکنم اما متاسفانه قیمت پی دی افش آن قدر گرون بود ک نتونستم بگیرم اما رمان های غیر مذهبی ک از فرهنگ غرب برگرفته شده متاسفانه کاملا رایگان در دسترس عموم مردمه .. کاش میشد که همه پی دی اف های رمان های مذهبی زمان جنگ ایران یا در مورد جنگ سوریه رو رایگان در اختیار مردم میزاشتن تا حتی کسایی ک مشکل مالی دارن بتونن دانلود کنن
بهتر است مسئولان را مطبوع کنند که از این خاطرات خوانده و فایل صوتی تهیه نمایند و برای ارتقای گروهی یا شغلی داشته باشند تا به مردم و کشور خیانت نکنند اگر خیانت کنند شکنجه های روحی یا جسمی همچون اسیران را در قانون بگذارند امیدوارم که روزی برسد صدامیان درون ایران هم گرفتار عذاب شوند تا مردم را از انقلاب و اسلام جدا نکنند
سلام من این کتاب رو خوندم خییلی قشنگه و من با اینکه ۱۲ سالم بود و کتاب طولانی برایم دشوار بود ولی کامل خواندم و عاشقش شدم خیلی قشنگ بود ممنون از سرکار خانم معصومه آباد عزیز من مینا ترابی ۱۳ ساله از سمنان هسنم
من این کتاب رو بیش ازهزاربار خوندم بنده خودم ازرزمندگان وجانبازان هشت سال دفاع مقدسم وباتمام وجودواقعه های این کتاب روحسودرک کردم ومی کنم امیدوارم خواهرآزاده ام خانم معصومه آبادهرجاکه هستندسلامت وسربلندباشندمن سعیدآسیابی اقدم پراپری خاکپای این بانومبارزهستم