گاهی تلاش می کنم شعر بگویم اما نمی شود
کوهنورد
بلندی کوه مرا می خواند.
ضربان قلبم دیگر،
نه هفتاد و پنج است نه هشتاد، نه صد
پرنده بینوایی
که خود را به در و دیوار قفس می کوبد
قلب من است.
از کوهزدگی نمی گویم
می خواهم
ماترهورن باشم.
نانگا
آناپورا
برودپیک
نه می خواهم اورست باشم.
mary
خطوط آوازه خوان
مه رویی را تیشه می زنند برسنگ مرمرین.
با دوران های تهی
جان می گیرد
در زیر دام دست ها پیکره ای
غبار مرده مه خاموش
شکفت
چهره نمایان سکوت
برقامت خاکستر نشینی تنها
mary
شهری بدون باغ
اما پُر از کلاغ
شهری سیاه و زشت
رفته به زیرِ کِشت
کِشتِ آپارتمان
کُشته حیاتمان
جمعی برای نان
در های و هوی آن
این شهر ما نبود
اما دگر چه سود
بویی نمی دهد
جز بوی تُندِ دود
دست در دستِ هم
دادیم و شد خراب
رؤیای ما نبود
چیزی به جز سراب
«س.م.ط.بالا»
صبح است.
راه می پیماید فریادی از انعکاس شب.
روی پنجره های اتاقم
حک می شود؛
خواب تلخ عدم.
انوار تسکین مادرند
نه می شکنند
کمر خم می کنند.
پدر سیاه می پوشد.
آیه هایی از تولد می خواند.
صدای همهمه
جیغ،
ترمه تابوت
کودکی عزیزی را از صفحه های خاطره تا انجماد پرواز می دهد.
رویایشان عوض می شود
رنگ می بازد
و حالا نقطه های کور خاطره
چهل صبح است که تکرار می شود.
mary
می خواهم به وطن برگردم؛
برادرم راگم کرده ام.
شخصیتی استثنائی
خاطره ای گنگ
****
من
دختری پانزده ساله ام
و او یونیفرمی سی پنج ساله
آویزان در چوب لباسی کهنه مادربزرگ.
****
کمی بعد از تاریکی
او خبرنگار جنگ بود.
ومن
کودکی تازه متولد شده،
او نویسنده پرفروش ترین کتاب سال
ومن…
****
می خواهم به وطن برگردم
برادرم را گم کرده ام.
mary (96/2/15)
هر روز عاشقش می شوم
بیگانه ای در اجتماع (انتحاری)
من دایان
وکیل مدافعی هستم
از هیجانی که در آن زیسته ام.
من دایان
دیدگاهی فرونشانده ام .
من دایانم
راننده اتوموبیلی که مدتهاست متوقف نشده است.
من
نابرابری هستم در جهان .
امروز
با صدای انفرادی.
در سکوت وسوسه ای
که اغلب
دچارش می شوم
واز پای می افتم.
من
راه حلی
از یک
اشتباهم
درمکانی شلوع
از ازدحام جمعیتی که در آن غرق شده اند.
Mary
شب از پریشانی، از طوفان، فرو می ریزد.
کبریت بر فانوس می زنم
تا کوچه های خوابت را روشن کنم.
پشت به تمام قرارها
چشمانم
عدالت انتظار را پس می زنند…
نابینا در حیات لذتی سر می کنند.
قصیده ای که همیشه تو را می خواند
لال می شود.
ومن
پا برهنه
بی هیچ نشان
پشت تابوت پلاک هایی راه می افتم
(تقدیمی برای تمام مادران شهدا)
mary
نفس نفس زدنم را خوب می داند
ایستگاهی که سر بازان جنگ را بدرقه می کند
من مضطربم
از افکاری که بیایند و خیابانی را خیس کنند
من مضطربم
از رنگ هایی که دلهره ای را به راه بیندازند
این روزها از آسمان شهر هر چیزی می بارد
چه اتفاقی خواهد افتاد
چه فرقی می کند
مهم نیست
وقتی تو با شلیک گلوله ای در آغوشم هستی
mary
ثانیه ها به جاذبه برمی گردند.
درون ذهن اتاقم،
عابری، اسطوره قرن می شود.
عظمتی به جای مانده از سیطره باد….
شانه به شانه
در اعماق می سوزد
شعله می کشد
و بر شیشه های خواب آوار می شود.
تاریخ پشت معبدی خود ساخته
شمایلی از مقبره عابدی می سازد
خاموش
که برایم
اسطوره قرن می شود
mary