خطوط آوازه خوان
مه رویی را تیشه می زنند برسنگ مرمرین.
با دوران های تهی
جان می گیرد
در زیر دام دست ها پیکره ای
غبار مرده مه خاموش
شکفت
چهره نمایان سکوت
برقامت خاکستر نشینی تنها
mary
خطوط آوازه خوان
خواندن بعدی
چه ساده لوح بود وجدانی که با دادن پول خُردی به گدایی در چهارراه، آسوده شد. «س.م.ط.بالا»
ثانیه ها به جاذبه برمی گردند. درون ذهن اتاقم، عابری، اسطوره قرن می شود. عظمتی به جای مانده از سیطره …
بگذار که در آینه ات نیم نگاهی بکنم بگذار که در بَندِ دلت، ترکِ گناهی بکنم من در این شهر …
بعد از این، پنجره های بسته رو باز می کنم بی بهونه بعد از این تو عمق چشمای تو پرواز می کنم بی بهونه میشم اون ستاره ای که به تو چشمک میزنه بی بهونه بین این همه هیاهو اسمتو …
