همه چی ارزونه!
تو چرا می خندی؟
وسط شعر من،
صفحه رو می بندی!
***
همه چی ارزونه
وقتی که رویاها
به همین نزدیکی
ته یک فنجونه
***
همه چی ارزونه
توی این شهری که
قیمت نون و شرف
مثل هم می مونه
***
همه چی آرومه!
دخترک گریه نکن
مزد کار امشب
پسته ی خندونه
***
همه چی میزونه
ارزش انسان ها
یک شتر یا دو شتر
چه کسی می دونه؟
***
همه چی ارزونه!
تو به من می خندی،
حالا دیگه حتما،
صفحه رو می بندی!!!
«س.م.ط.بالا»
(به تاریخ: هجدهم اسفند ماه یک هزار و سیصد و نود و یک خورشیدی)
آقا… ببخشید؟!
چند قدم دیگر برداشتم. لحظه ای مکث کردم. نباید بی تفاوت باشم. نمی توانم از کنار صداهای شهر بی اعتنا عبور کنم. برگشتم.
– بچه ام مریضه…
یک زن، یک مرد و کودکی در آغوش. تصویری آشنا از شهر. تردید وجودم را فراگرفت. تمام آرمان ها و ایدئولوژی های پیش ساخته ام به لرزه افتاد. فریب و نیرنگ یا فقر و تنگدستی؟ اینبار با کدام پدیده ی ناهنجار اجتماعی روبرو شده ام؟! اما نمی توانم و نباید بی تفاوت باشم…
جلوتر رفتم و پرسیدم … مرد گفت:” بچه ام مریضه…بستریش کردم، خوب نشده… دستم تنگه… ” اهل طبس بود. خودش می گفت. کسی را در این شهر نداشت و غریب بود. خودش می گفت.
و من هنوز تردید داشتم. قبلا هم در چنین موقعیتی قرار گرفته بودم. تمام دانسته ها و ندانسته های خود را مرور کردم اما آموزه ای برای واکنش نشان دادن در چنین شرایطی نیافتم. درماندم…
باید به احساسم رجوع می کردم. چنین کردم و راه در پیش گرفتم… شما بودید چه کار می کردید؟
آقا… ببخشید؟!
«س.م.ط.بالا»