ماه: جولای 2012

خوب، خدا می خواست موجودی را خلق کند که لیاقت دوستی خدا را داشته باشد، پس اراده کرد تا اشرف مخلوقات را خلق کند. آدم نه، انسان از خاک. ببینید انسان های خاکی چقدر دوست داشتنی هستند. چقدر ساده. بی آلایش، بی پیرایش و البته بی آرایش.
خدا به انسان دو چشم داد، اما دایناسورها هم دو چشم داشتند، پس فرمود: «من انسان هایی را که از بدی ها چشم خود را بپوشانند دوست دارم.»
به انسان دو گوش داد، اما درازگوش ها هم دو گوش داشتند، خیلی بزرگ. پس فرمود: «من انسان هایی را که گوش خود را بر پلیدی ها ببندند دوست دارم.»
به انسان زبان داد، اما گاو ها هم زبان داشتند، تازه بسی درازتر، پس فرمود: «انسان هایی که زبان خود را به نا حق و نا روا و بیهوده نچرخانند دوست دارم.»
خداوند دو دست به انسان داد، همانطور که به میمون ها داده بود، پس فرمود: «من انسان هایی را که دستشان کج نیست، به ناحق بلند نمی شود، نا بجا پایین نمی آید، بخشنده و رو به آسمان است دوست دارم. مخصوصا اگر دستشان را به بعضی میوه ها نزنند که خیلی هم دوست داشتنی تر.»
خداوند به انسان دو پا داد، اما به چهارپایان هم داده بود. پس فرمود: «من انسان هایی را که هر جایی نمی روند و جفتک نمی اندازند دوست دارم.»
و خدا به انسان مغز داد تا بیاندیشد و گاگول نباشد، تا انتخاب کند و مجبور نباشد، تا آنچه را که دید و شنید، بسنجد و فریب نخورد. آنگاه فرمود: «نشانه های من برای آن کسانی است که تفکر می کنند، تعقل می کنند، چون دوستشان دارم.»
هنوز اما چیزی کم است. به کوری چشم شیطان، خداوند قلبی تپنده و پرحرارت به انسان اعطا کرد و فرمود: «این قلب خانه ایست برای آنچه و آنکس که انسان دوستش دارد.»
پس از روح خود در انسان دمید و فرمود: «من در این خانه ساکن می شوم تا انسان هم مرا دوست بدارد، اما مختار است که هر که را خواست در این خانه راه دهد، آنگاه چونان رحمان و رحیم هستم که از آن خانه بروم، شاید دوباره روزی به آن خانه بازگردم.»
و اینچنین خداوند فرمود: «من توبه کنندگان را دوست دارم.»

«س.م.ط.بالا»

(به تاریخ: دوازدهم آذر ماه یک هزار و سیصد و هشتاد و هشت خورشیدی)

روی صندلی راحت نبود. اما چاره ای نداشت. مدت زیادی روی تخت دراز کشیده بود و حالا باید کمی هم می نشست. لوله ها و سوزن ها رهایش نمی کردند. به آنها عادت کرده بود، شده بودند سنگ صبورش. دردهایش را به آنها می گفت. تنها نبود. چند تخت دیگر هم در اتاق بود، روی هر تخت بیماری، که تحمل شنیدن دردهای دیگری را نداشت.
دیوارهای اتاق رنگ و رویشان رفته بود، از دیدن این همه ناراحتی. سال ها پرده ای بودند بر رنج ها، دردها، ضجه ها و ناله ها. سنگ دلش آب می شود. اینها که رنگ و گچ هستند…
کمی خودش را روی صندلی جا به جا کرد، باز هم و دوباره… فایده ای نداشت. دست بر زانو گذاشت و سری جنباند… تنها کاری که از دستش بر می آمد.
همینطور که نشسته بود پلک هایش سنگین می شد، از آثار داروهایی بود که می خورد. صدایی که می آمد، هشیار می شد، چشمانش را باز می کرد و به اطراف نگاهی می انداخت و میدید که دنیا تکان نخورده است…
صدایی شنید، چشم که باز کرد پرستار را دید که روبرویش ایستاده و به او نگاه می کند… انگار اینبار به خواب عمیقی فرو رفته بود، کمی گیج بود. پرستار گفت: «باید از شما آزمایش بگیرم.» این را که شنید، دستش را جلو آورد و آستینش را بالاتر زد. بار اولش نبود. می دانست باید چه کار کند… گفت: «دیگه خونی هم تو رگ های من مونده؟!» لبخند تلخی بر لبهایشان نشست. پرستار کارش که تمام شد، شیشه های آزمایشش را برداشت و رفت؛ سلام نکرده بود که خداحافظی بکند.
دستش را روی لبه ی تخت گذاشت و از روی صندلی بلند شد، به تخت تکیه داد و خودش را بالا کشید. روی تخت نشست. کمی پاهایش را تکان داد تا دمپایی هایش افتاد. پاها را بالا آورد و روی تخت دراز کشید… روی تخت راحت نبود. اما چاره ای نداشت. مدت زیادی روی صندلی نشسته بود و حالا باید کمی هم دراز می کشید…
نگاهش را برگرداند به سمت تخت کناری، جای آن جوان خالی بود… خوشرو بود و خوش مشرب… شوخ بود و با صفا… همان جوانی که امروز صبح، هنوز آفتاب نزده، جنازه اش را بردند… همان جوان تخت شماره هفت…

«س.م.ط.بالا»

زنده ای. چشمانت باز می شوند. سقف اتاق نم ندارد، غم دارد. رویت را بر می گردانی به سمت پنجره. نور خورشید چشمانت را اذیت نمی کند؛ چند روزی هست، از وقتی که آن پرده ی سیاه را خریدی.
صدای تیک تیک ساعت دیواری، تنها صدایی که همیشه می شنوی، شمارش نفس هایت، تیک. تیک. تیک.
پاهایت سست و ضعیف شده، عصایت را بر می داری ولی به او اعتماد نداری، به دیوار تکیه می زنی. به آینه روبرو نگاه می کنی. موهایت مثل دندان هایت سفید… راستی دندان هایت کو… فراموششان کردی؟!
از خود می پرسی «آیا وقت آن نیست که عقربه های ساعت دیواری چیزی برای شمردن نداشته باشند؟»
لباس می پوشی مثل هر روز صبح. صبحانه با نان داغ و تازه لذت دیگری دارد…
در را قفل می کنی. چقدر پله… پوزخندی می زنی و به سمت آسانسور می روی. این کاغذ چیست؟ چشمهایت را تنگ و تیز می کنی. ” آسانسور خراب است. لطفا از راه پله استفاده کنید. با تشکر. مدیر ساختمان “… حالا پله ها به تو لبخند می زنند…
نانوایی مثل همیشه شلوغ است. نان سنگک گران هم که باشد طرفدار دارد…
نان را که می گیری، صبر نمی کنی و عصا زنان راه خانه را در پیش می گیری. چند قدم بر می داری. احساس ضعف می کنی، دنیا دور سرت طواف می کند. به نانی که خریدی نگاه می کنی انگار دو سه تاست. چشم ها را می بندی و باز تاریکی… زمین می خوری… صداهای مبهم و درهم همه جا هست.
شاید عقربه های ساعت از حرکت افتاده باشند. به هیچ چیز فکر نمی کنی. هیچ کس. خاطره ای. آرزویی. هیچ. همیشه منتظر بودی. منتظر همین… اما، اما حالا…
تازه میفهمی چقدر دوست داشتی یکبار دیگر طعم دلچسب صبحانه با نان سنگک تازه را بچشی. فقط یکبار دیگر…
پس نان را محکم نگه دار، تو زنده می مانی…

«س.م.ط.بالا»