ماه: سپتامبر 2012

شعری از: محسن حسن زاده لیله کوهی
دوست دارند که سرگرم نگفتن باشیم
تا بگویند نگفتیم که ایمن باشیم
آخرین حربه ی آتش زدگان فریاد است
پس بیایید که یکپارچه شیون باشیم
خیبری هست و علی نیست در این رخشستان
ذوالفقاری به کف آریم و تهمتن باشیم
پیش این شیشه نشینان زجاجی مذهب
باید آیینه دلان ! سنگ فلاخن باشیم
بشکند چرخ کفن بافی تان ، برخیزید
تا که بر قامت یک طایفه جوشن باشیم
آخرین گفته ی من در دم مردن این است
مرد باشیم که شایسته ی مردن باشیم

شعری از “مهدی زارعی”
دوباره شنبه شد، شروع هفت روز ترس و دلهره، شروع هفت روز اضطراب
شروع درس های منجمد که “v” نماد سرعت است و “a” نمادی از شتاب
شروع راه خانه تا به مقصد همیشگی و شب که شد درست عکس این مسیر
شروع صبح، ظهر، شب، بخر، بخور، بپاش، بعد هم برو بغلت توی رختخواب
شروع روزمرّگی گربه های خانگی و سطل آشغال های روز قبل
شروع کار پارکها و عدّه ای حشیشی و چهار پنج بچه و یکی دو تاب
شروع عشق های لحظه ای و طرز زندگی فقط برای یک غریزه و… همین.
لباس ها و کفش های هر چه مد شده ، قیافه های تازه و مدل جدید و باب
شروع “من فقط یکی دو روز با توام ، و بعد می روم سراغ سوژه ای جدید
تو هم برو مزاحمم نشو، سوال هم نکن، که من به هیچ یک نمی دهم جواب”
شروع جمله های پوچ و بی دلیل، جمله های از سر زبان، نه از صمیم قلب
“نه زندگی بدون تو برای من جهنم است و پر شده است از شکنجه و عذاب”
شروع جمله های باد، هر طرف که می وزید هفته ای “رفیقتم” و هفته ای
“نه من نمی شناسمت… چرا سراغ دیگران نمی روی و… روی من نکن حساب”
شروع “دست من نبود، خود به خود خراب شد” و یا که “شانس هم به ما نیامده”
شروع اشتباه ها و چند دسته گل که می شود به یک بهانه دادشان به آب
شروع روزنامه های ضد هم: “فلان وزیر این چنین و آنچنان، جناحمان،
جناحشان” و تیترهای آن چنانی و برای جلب این جناب و آن یکی جناب
شروع فقر عده ای کثیر و ثروت کلان برای عده ای قلیل، بی دلیل
یکی برای شام می خورد کباب و آن یکی از آه و دود، سینه اش شده کباب
و شنبه و نماز و مسجد و همین شناسنامه هایمان که مدرک اند ما مومنیم
و شنبه وعبادت و قبول بندگی، ولی به عشق حوری و بهانه و ثواب
شروع شاعران مثل من کلیشه ای و همچنین دچار مشکلات ریشه ای
غزل بدون قافیه، بدون بیت ناب، با سپیدهای بی حساب و بی کتاب
و شنبه… شنبه… شنبه… شنبه های مثل هم، آن شبیه این و این درست مثل آن
شروع هفت روز نحس، هفت روز ترس و دلهره، شروع هفت روز اضطراب.

شعری از دفتر “بوی جوی مولیان” استاد شفیعی کدکنی:
گره می زنم تار ابریشم سرخگون را،
به آوای تندر،
به آوای باران.
می آمیزم این شبنم پر تپش را،
به دریای یاران.
اگر چند کوتاه، اما،
گره می زنم این صدا را،
درین کوچه آخر،
به هیهای بالنده بالای یاران.