شعری که در ادامه خواهید خواند توسط “سعید بیابانکی” سروده شده است. من این شعر را از وبلاگ “سنگچین-شعرها و نوشته های سعید بیابانکی” به آدرس http://sangcheeen.blogfa.com نقل کرده ام. همچنین “علیرضا عصار” در آلبوم “بازی عوض شده” در قطعه ای با نام “خاطره نیمه جان” این شعر را خوانده است.
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بی آشیان در آوردیم
وجب وجب تن این خاک مرده را کندیم
چقدر خاطره ی نیمه جان در آوردیم
چقدر چفیه و پوتین و مهر و انگشتر
چقدر آینه و شمعدان در آوردیم
لبان سوخته ات را شبانه از دل خاک
درست موسم خرما پزان در آوردیم
به زیر خاک به خاکستری رضا بودیم
عجیب بود که آتشفشان در آوردیم
به حیرتیم که ای خاک پیر با برکت
چقدر از دل سنگت جوان در آوردیم
چقدر خیره به دنبال ارغوان گشتیم
زخاک تیره ولی استخوان در آوردیم
شما حماسه سرودید و ما به نام شما
فقط ترانه سرودیم – نان در آوردیم –
برای این که بگوییم با شما بودیم
چقدر از خودمان داستان در آوردیم
به بازی اش نگرفتند و ما چه بازی ها
برای این سر بی خانمان در آوردیم
و آب های جهان تا از آسیاب افتاد
قلم به دست شدیم و زبان در آوردیم
سر خود را مکن اینگونه به برف
به عمل کار برآید نه به ورد و نه به حرف
بر فرض چنین کاسه ی رأی ات پُر شد
چه گذاری تو در این کاسه و ظرف؟
دوش رسیدست برایم خبری از بالا
تا پرتو خورشید بتابد، نه تو مانی و نه برف!
«س.م.ط.بالا»
(به تاریخ: بیست و هفتم اردیبهشت ماه یک هزار و سیصد و نود و دو خورشیدی)
حدیث این بیابان جای بیان ندارد *** دشت به این فراخی، آرش کمان ندارد
در چه شگفتی اگر قامت رستم شکست؟ *** با حیله های کهنه، طرفی نمی توان بست
راه گریزمان نیست، خرمن گرفته آتش *** کو واعظی که می گفت از قصه ی سیاوش؟
کاوه کنون می برد درفش خود را به زور *** کیست که ضحاک را باز فرستد به گور؟
***
اسطوره های کهنه با ما وفا نکردند *** در روزهای سختی یاری به ما نکردند
ماندند در قصه ها، اشعار و افسانه ها *** باری بر ندارند از روی شانه ی ما
باید به حال خود فکری دگر کنیم *** شام سیاه خود صبح ظفر کنیم
شاید حماسه ای تازه توان سرود *** بر مردمان این خاک و زمین درود
«س.م.ط.بالا»
(به تاریخ: هجدهم اردیبهشت ماه یک هزار و سیصد و نود و دو خورشیدی)
آخرین دیدگاه‌ها