کفش های مجنون گم گشت؛ عبدالرضا رضائی نیا

درنگی در آغاز

هو الاول و الاخر …
این سطرها سفرنامه کفشهایی است مجنونِ گم گشت. دقایقی که به تماشای جان وجهان رفته ایم؛ به پرسه در متن کوچه باغ های زندگی، تا آن سوی انتها و ادامه ی ادامه ها … به گلگشت در بهارِ هشتاد و سه خورشیدی، چله ی عمر این سایر حایر.
در این سفر دلپذیر، کفشها خیال مرا پوشیده اند و به راه می برند. گاهی نیز من خیال کفشها را می پوشم و به راه می زنم؛ کفشهایی که هم بهانه سفر در کلمات اند، هم رفیق راه و معبر و گذرگاه؛ کفشهایی که کفش هستند و نیستند. …..

عبدالرضا رضائی نیا، اسفند 1388

متن بالا مقدمه ای ست بر مجموعه شعر «کفشهای مجنون گم گشت» سروده “عبدالرضا رضائی نیا” که انتشارات “سپیده باوران” منتشر کرده است. در ادامه می توانید تعدادی از اشعار این مجموعه را بخوانید:

علاج

می توان به ضربِ قالبی گشاد
کفشهای تنگ را
علاج کرد
دلِ تنگ را
بگو
که چاره چیست؟

تبصره

این سلوک
ویژه ی من است
کفش من
-ببین! –
به پای هیچ کس نمی خورد
پای من
به کفش هیچ کس ….
*
کفش هر کسی
شبیهِ روح اوست.

پرسش

آی مرگ شوخ و شنگ!
پای تو
درون کفش تنگ من
چه می کند؟

مغازله

دستِ پیر کفشگر
با ولع
روزها به کفش عابران نگاه می کند
کفشهای رهگذر
به دست های کفشگر
چه تغزلی
میان کفش ها و دست هاست

عاشقانه

حاجتی به این همه بهانه نیست
کفشهای مخلص فقیر
لایق قدم زدن
کنار کفشهای تو
در زمینه های عاشقانه نیست.
در هجوم دلگشای عابران چرب و نرم حاشیه
مرحمت کن و
رفیق دیگری شکار کن

***

تمام اشعار بالا از مجموعه شعر «کفشهای مجنون گم گشت» سروده “عبدالرضا رضائی نیا” که انتشارات “سپیده باوران” منتشر کرده است، انتخاب شده اند.