هر شب ستاره ای به زمین می کشند و باز
این آسمان غمزده غرق ستاره هاست …
از مجموعه شعر “با دماوند خاموش“
سروده ی “سیاوش کسرایی” – 1345
هر شب ستاره ای به زمین می کشند و باز …
خواندن بعدی
خوابی و چشم حادثه بیدار می شود هفت آسمان به دوش تو آوار می شود خواب زنانه ای ست به …
مقتل بر زمین افتاد شمشیرت ولی چون جنگ بود بر تو می‌شد زخم‌ها زد، بر من اما ننگ بود با …
هی شعر تر انگیزد گفتی که «از آن باشد» گفتم که «از این باشد» یک نکته ی بی معنی گفتیم …
معنای “سبزِ زرد” را پاییز می‌فهمد مشروطه را بیش از همه “تبریز” می‌فهمد “سینایی” ام اما مرید “شیخ اشراقم” اشراق …
