هر شب ستاره ای به زمین می کشند و باز
این آسمان غمزده غرق ستاره هاست …
از مجموعه شعر “با دماوند خاموش“
سروده ی “سیاوش کسرایی” – 1345
هر شب ستاره ای به زمین می کشند و باز …
خواندن بعدی
خوابی و چشم حادثه بیدار می شود هفت آسمان به دوش تو آوار می شود خواب زنانه ای ست به …
سیبی که از درخت فرو افتاد افتاده است و رودها به کوه باز نمی گردند و عطر این تابستان ها …
شعری از: سید حسن حسینی جمالت خونبهای آفتاب است *** دل آیینه از دست تو آب است گل این باغ با داغ تو خندید *** سحر از دودمان آفتاب است در آنجایی که معماری کند عشق *** بنای شهر آبادی …
شعری از “مهدی زارعی” دوباره شنبه شد، شروع هفت روز ترس و دلهره، شروع هفت روز اضطراب شروع درس های منجمد که “v” نماد سرعت است و “a” نمادی از شتاب شروع راه خانه تا به مقصد همیشگی و شب که …
