هر شب ستاره ای به زمین می کشند و باز
این آسمان غمزده غرق ستاره هاست …
از مجموعه شعر “با دماوند خاموش“
سروده ی “سیاوش کسرایی” – 1345
هر شب ستاره ای به زمین می کشند و باز …
خواندن بعدی
خوابی و چشم حادثه بیدار می شود هفت آسمان به دوش تو آوار می شود خواب زنانه ای ست به …
تو نه چنانی که منم من نه چنانم که تویی *** تو نه بر آنی که منم من نه بر آنم که تویی من همه در حکم توام تو همه در خون منی *** گر مه و خورشید شوم من …
آشناسوز چرا پنهان کنم؟… عشق است و پیداست درین آشفته اندوه نگاهم. تو را می خواهم ای چشم فسونبار که می سوزی نهان از دیرگاهم. چه می خواهی ازین خاموشی سرد؟ زبان بگشا که می لرزد امیدم! نگاه بی قرارم …
حکایت این روزهای جهانِ ما، البته جهانِ آنها، ما که جهانِ سومی هستیم؛ همین است که در شعر منسوب به …
