هر شب ستاره ای به زمین می کشند و باز
این آسمان غمزده غرق ستاره هاست …
از مجموعه شعر “با دماوند خاموش“
سروده ی “سیاوش کسرایی” – 1345
هر شب ستاره ای به زمین می کشند و باز …
خواندن بعدی
خوابی و چشم حادثه بیدار می شود هفت آسمان به دوش تو آوار می شود خواب زنانه ای ست به …
عشق تو بلای دل درویش منست بیگانه نمی‌شود مگر خویش منست گفتم سفری کنم ز غم بگریزم منزل منزل غم …
هی شعر تر انگیزد گفتی که «از آن باشد» گفتم که «از این باشد» یک نکته ی بی معنی گفتیم …
«سید اشرف الدین حسینی (نسیم شمال)» چه خوش سروده: دست مزن! چشم، ببستم دو دست *** راه مرو! چشم، دو پایم شکست حرف مزن! قطع نمودم سخن *** نطق مکن! چشم، ببستم دهن هیچ نفهم! این سخن عنوان مکن *** …
