خاموشانه
من در صدف تنها
با دانه ای باران
پیوسته می آمیختم پندار مروارید بودن را
غافل که خاموشانه می خشکد
در پشت دیوار دلم دریا
«سیاوش کسرایی – با دماوند خاموش»
خاموشانه شعری از “سیاوش کسرایی” از مجموعه ی “با دماوند خاموش”
دیدگاهتان را بنویسید
خواندن بعدی
پدر و مادرها به ندرت فرزندانشان را رها می کنند، بنابراین بچه ها آنها را رها می کنند. می روند. …
آواز نگاه می شنوم، می شنوم، آشناست موسقی چشم تو در گوش من موج نگاه تو همآواز ناز ریخت چو …
متنی که در ادامه می خوانید، از کتاب “دست بردن زیر لباس سیب!” نوشته ی “محمد صالح علاء” انتخاب شده …
دوست داشتن تو شکل خودش را پیدا کرده است
همیشه چند قدم جلو تر از من راه می رود.
چو عاشق می‌شدم گفتم که بردم گوهر مقصود
ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد