خاموشانه
من در صدف تنها
با دانه ای باران
پیوسته می آمیختم پندار مروارید بودن را
غافل که خاموشانه می خشکد
در پشت دیوار دلم دریا
«سیاوش کسرایی – با دماوند خاموش»
خاموشانه شعری از “سیاوش کسرایی” از مجموعه ی “با دماوند خاموش”
دیدگاهتان را بنویسید
خواندن بعدی
پدر و مادرها به ندرت فرزندانشان را رها می کنند، بنابراین بچه ها آنها را رها می کنند. می روند. …
به نظر من این موضوع هم خودش معمای بزرگی است که آدمها صبح تا شب این طرف و آن طرف …
درخت باور ندارم که روزی سروده‌ای را ببینم که به زیبایی یک درخت باشد درختی که دهان گرسنه‌اش به سینه …
شکست عهد من و گفت هرچه بود گذشت! به گریه گفتمش آری: ولی چه زود گذشت بهار بود و تو …
دوست داشتن تو شکل خودش را پیدا کرده است
همیشه چند قدم جلو تر از من راه می رود.
چو عاشق می‌شدم گفتم که بردم گوهر مقصود
ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد