ناآگاهی از شرارت های آینده و فراموشی شرارت های گذشته، مآل اندیشی کریمانه ی طبیعت است که ما با آن ملغمه ی روزهای ناچیز و پُر شرارت خویش را بر خود گوارا می کنیم و آن گاه، احساسات نجات یافته ی ما دیگر به خاطرات مقطع باز نمی گردد و اندوه های ما بر حاشیه ی تکرار، خام باقی نمی ماند.
من از ننگ خویش سخن میگویم. باشد که دیگران از ننگهایشان بگویند.
خداوند وقتی میخواهد کسی را فاسد سازد، او را به همه آرزوهایش میرساند.
ما به دوره ای تعلق داریم که فرهنگ را این خطر تهدید می کند که با ابزارهای فرهنگی نابودش سازند.