شنبه ها…

شعری از “مهدی زارعی”
دوباره شنبه شد، شروع هفت روز ترس و دلهره، شروع هفت روز اضطراب
شروع درس های منجمد که “v” نماد سرعت است و “a” نمادی از شتاب
شروع راه خانه تا به مقصد همیشگی و شب که شد درست عکس این مسیر
شروع صبح، ظهر، شب، بخر، بخور، بپاش، بعد هم برو بغلت توی رختخواب
شروع روزمرّگی گربه های خانگی و سطل آشغال های روز قبل
شروع کار پارکها و عدّه ای حشیشی و چهار پنج بچه و یکی دو تاب
شروع عشق های لحظه ای و طرز زندگی فقط برای یک غریزه و… همین.
لباس ها و کفش های هر چه مد شده ، قیافه های تازه و مدل جدید و باب
شروع “من فقط یکی دو روز با توام ، و بعد می روم سراغ سوژه ای جدید
تو هم برو مزاحمم نشو، سوال هم نکن، که من به هیچ یک نمی دهم جواب”
شروع جمله های پوچ و بی دلیل، جمله های از سر زبان، نه از صمیم قلب
“نه زندگی بدون تو برای من جهنم است و پر شده است از شکنجه و عذاب”
شروع جمله های باد، هر طرف که می وزید هفته ای “رفیقتم” و هفته ای
“نه من نمی شناسمت… چرا سراغ دیگران نمی روی و… روی من نکن حساب”
شروع “دست من نبود، خود به خود خراب شد” و یا که “شانس هم به ما نیامده”
شروع اشتباه ها و چند دسته گل که می شود به یک بهانه دادشان به آب
شروع روزنامه های ضد هم: “فلان وزیر این چنین و آنچنان، جناحمان،
جناحشان” و تیترهای آن چنانی و برای جلب این جناب و آن یکی جناب
شروع فقر عده ای کثیر و ثروت کلان برای عده ای قلیل، بی دلیل
یکی برای شام می خورد کباب و آن یکی از آه و دود، سینه اش شده کباب
و شنبه و نماز و مسجد و همین شناسنامه هایمان که مدرک اند ما مومنیم
و شنبه وعبادت و قبول بندگی، ولی به عشق حوری و بهانه و ثواب
شروع شاعران مثل من کلیشه ای و همچنین دچار مشکلات ریشه ای
غزل بدون قافیه، بدون بیت ناب، با سپیدهای بی حساب و بی کتاب
و شنبه… شنبه… شنبه… شنبه های مثل هم، آن شبیه این و این درست مثل آن
شروع هفت روز نحس، هفت روز ترس و دلهره، شروع هفت روز اضطراب.