اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است *** به بانگ چنگ مخور می که محتسب تیز است
صراحی ای و حریفی گرت به چنگ افتد *** به عقل نوش که ایام فتنه انگیز است
در آستین مرقع پیاله پنهان کن *** که همچو چشم صراحی زمانه خون‌ریز است
ز رنگ باده بشوییم خرقه ها در اشک *** که موسم ورع و روزگار پرهیز است
مجوی عیش خوش از دور واژگون سپهر *** که صاف این سر خم جمله دردی آمیز است
سپهر برشده پرویزنیست خون افشان *** که ریزه‌اش سر کسری و تاج پرویز است
عراق و فارس گرفتی به شعر خوش حافظ *** بیا که نوبت بغداد و وقت تبریز است
موسم ورع و روزگار پرهیز است
خواندن بعدی
من مسافر قطارم می رم اما ماندگارم توی شبهای سیاهی همدمی جز تو ندارم قطار زندگی من بی بهونه بی توقف میره تا مقصد آخر راهی جز سفر ندارم مقصد همه همینجاست دیگه دلتنگی ندارم من مسافر قطارم مونده از …
دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد *** کز حضرت سلیمان عشرت اشارت آمد خاک وجود ما را از آب دیده گل کن *** ویران سرای دل را گاه عمارت آمد این شرح بی‌نهایت کز زلف یار گفتند *** حرفیست …
دوش می‌آمد و رُخساره برافروخته بود تا کجا باز دلِ غمزده‌ای سوخته بود رسم عاشق کُشی و شیوه شهرآشوبی جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته بود جانِ عُشاق سِپَندِ رخِ خود می‌دانست و آتش چهره بدین کار برافروخته بود …
دلی که غیب نمای است و جام جم دارد *** ز خاتمی که دمی گم شود چه غم دارد به خط و خال گدایان مده خزینه دل *** به دست شاهوشی ده که محترم دارد نه هر درخت تحمل کند …
