دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست *** گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست
که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست *** که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست
شمع اگر زان لب خندان به زبان لافی زد *** پیش عشاق تو شب‌ها به غرامت برخاست
در چمن باد بهاری ز کنار گل و سرو *** به هواداری آن عارض و قامت برخاست
مست بگذشتی و از خلوتیان ملکوت *** به تماشای تو آشوب قیامت برخاست
پیش رفتار تو پا برنگرفت از خجلت *** سرو سرکش که به ناز قد و قامت برخاست
حافظ این خرقه بینداز مگر جان ببری *** کآتش از خرقه سالوس و کرامت برخاست
حافظ این خرقه بینداز
خواندن بعدی
هیهات اگر خدا نباشد آن سوی فنا، بقا نباشد هیهات اگر سراب دیدیم در عرش و سما کسی نباشد «س.م.ط.بالا»
دوش می‌آمد و رُخساره برافروخته بود تا کجا باز دلِ غمزده‌ای سوخته بود رسم عاشق کُشی و شیوه شهرآشوبی جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته بود جانِ عُشاق سِپَندِ رخِ خود می‌دانست و آتش چهره بدین کار برافروخته بود …
هر که شد محرم دل در حرم یار بماند وان که این کار ندانست در انکار بماند اگر از پرده برون شد دلِ من عیب مکن شکر ایزد که نه در پرده پندار بماند صوفیان واستدند از گرو می همه …
یا رب سببی ساز که یارم به سلامت *** بازآید و برهاندم از بند ملامت خاک ره آن یار سفرکرده بیارید *** تا چشم جهان بین کنمش جای اقامت فریاد که از شش جهتم راه ببستند *** آن خال و …
