استراحت مطلق تصویری است بدون رُتوش از آدم ها، روابط بین آنها و جامعه ای که در آن زندگی می کنیم.
کارگردان: عبدالرضا کاهانی
چقدر دردناک است که چون تصویری واقعی از جامعه ارائه می دهیم، باید آن را از دید کودکانمان پنهان کنیم (تماشای این فیلم به افراد زیر شانزده سال توصیه نمی شود). چرا که بسیار متفاوت است با آن دنیایی که در قصه ها و افسانه ها و رؤیاها برایشان ساخته ایم. و باز چه رنج آور است که بدانیم این تصویر همانا آیینه ایست پیش روی ما.
«س.م.ط.بالا»
فرجام مذاکرات هسته ای بین جمهوری اسلامی ایران و گروه موسوم به 5 + 1، “برجام” شد. یعنی “برنامه جامع اقدام مشترک”. خیلی زود اظهار نظرهای مختلف شروع شد. چیزی که کاملا قابل انتظار بود. موافقت ها و مخالفت ها ابراز می شوند. اما به نظر می رسد اظهار نظرهایی منطقی و قابل تامل باشند که تنها بر پایه منافع گروه و نظام و دولت و کشور خاصی نباشند و منفعت تمامی طرف های حاضر را مورد توجه قرار دهند. به عنوان مثال کاملا مشخص است که سران رژیم اسرائیل در بیان دیدگاه های خود تنها منافع رژیم مطبوع خویش را ملاک قرار می دهند؛ بنابراین خیلی نمی توان آن ها و نظراتشان را جدی گرفت. از سوی دیگر هر یک از طرف های درگیر در مذاکرات سعی می کنند که دستاوردهای خود را برجسته تر نشان داده و پر رنگ کنند.
به این ترتیب باید منتظر رویدادهای روزهای پیش رو باشیم و ببینیم آیا اهرم های مخالفانِ توافق می تواند مانعی برای پیشبرد برنامه های ذکر شده در متن توافقِ جامع باشد یا اراده ی جامعه ی جهانی موجب پایبندی طرفین به تعهدات خود می شود؟ چرا که تنها در این صورت “تصمیم تاریخی” و “روز تاریخی” مورد نظر “دکتر محمد جواد ظریف” و “فدریکا موگرینی” به واقعیت تبدیل می شود.
در هر صورت چه آنکه به توافقات حاصل شده جامه ی عمل پوشانده شود و چه آنکه خلاف آن واقع شود، لازم است از زحمات چند ماهه و بلکه چند ساله ی تیم مذاکره کننده ی هسته ای، به خصوص دکتر ظریف و همچنین سایر اراده های سیاسی داخل ایران و گروه 5 + 1 که برای حصول یک توافق مورد رضایت هر دو طرف تلاش کردند؛ تشکر و قدردانی کنیم.
امیدوارم آنچه در آینده شاهد آن خواهیم بود به مصلحت کشور و مردم باشد و شعر زیر که از “هلالی جغتایی” است در مورد این توافق صدق کند:
باز عقد موافقت بستند
به هم از روی مهر پیوستند
هیچ کاری ز صلح بهتر نیست
بدتر از جنگ کار دیگر نیست
صلح باشد طریق اهل فلاح
زان جهت گفته اند صلح و صلاح
«س.م.ط.بالا»
شهید دکتر بهشتی در یکی از سخنرانی های خود به شرایط آغاز انحطاط جامعه ی انقلابی ایران اشاره می کنند:
حرکت کن. فکر و بازویت را به کار بیانداز. در زندگی اجتماعی حضور داشته باش. منتظر چه هستی؟ مگر اینکه خدای ناکرده، مردم ما دچار بیماری آماده خوری شده باشند. وای بر آن روز که زن و مرد این جامعه هوس کنند که سفره ی آماده بگسترانند و بر سر آن بنشینند. آن روز، آغاز انحطاط جامعه ی انقلاب کرده ی ماست. روی سخنم با همه است. پیر و جوان، خردسال و بزرگسال، زن و مرد. سال ها تلاش و حرکت شبانه روزی لازم است تا ما شکر این نعمتِ استقلال را به جا آوریم.
متاسفانه این هشدارها جدی گرفته نشدند و سال هاست که به آماده خوری مبتلا شده ایم…
چند روزی هست که فیلم سینمایی “چند متر مکعب عشق” به شبکه ی نمایش خانگی وارد شده است. این فیلم به کارگردانی “جمشید محمودی” در سی و دومین دوره جشنواره بین المللی فجر، سیمرغ بلورین بهترین فیلم و بهترین کارگردانی را از آن خود کرد و در شش زمینه ی دیگر نیز کاندید دریافت جایزه بود. فیلم درباره ی عشق بین صابر (با بازی ساعد سهیلی) و مرونا (مهاجر افغان – با بازی حسیبا ابراهیمی) است. عشقی که فرجامش را هیچکس نمی داند.
این فیلم بهانه ای بود تا در 29 بهمن سال 1393 برنامه ی “راز” که از شبکه ی چهارم سیما و با اجرای “نادر طالب زاده” روی آنتن می رود با دعوت از “نوید محمودی” تهیه کننده فیلم، “محمدکاظم کاظمی” شاعر و مهاجر افغان ساکن مشهد، “مهدی طوسی” دبیر فرهنگی خبرگزاری تسنیم و “حسین محمودیان” مستندساز و نویسنده به موضوع مهاجران افغان در ایران بپردازد.
با توجه به اینکه امروز از بنیانگزار انقلاب اسلامی، امام خمینی رحمت الله علیه، یاد می شود و سالروز رحلت ایشان هم هست؛ خوب است به آرمان های انقلاب هم توجه شود و آن هم ساختن نظامی انسانی و مبتنی بر ارزشهای اسلام که برابری و برادری بین همه ی انسان ها از هر قوم و نژاد است. در این برنامه محمدکاظم کاظمی به عنوان یک مهاجر افغان حرف هایی دارد که خواندنشان تامل برانگیز است:
چرا کمتر رسانه به موضوع مهاجران افغان در ایران توجه کرده است؟
پاسخ این سوال را اهالی رسانه و مسئولین امر بهتر می توانند بگویند ولی حقیقت این است که این کم توجهی در این سال ها نسبت به بخشی از مردم افغانستان که در ایران بودند و حدود 30 تا 35 سال در این کشور حضور داشتند و به واقع از لحاظ اجتماعی بخشی از این جامعه شدند، کاملا مشهود است. درست است که مهاجرین از لحاظ حقوق قانونی هم طراز با میزبانان ایرانی خود نیستند ولی از لحاظ انسانی و از این جهت که بخش عمده ای از عمرشان و برای برخی همه ی عمرشان در ایران گذشته است به واقع از لحاظ اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و از جوانب مختلف بخشی از جامعه ی ایران به شمار می روند. این پرسش برای ما هم مطرح است که چرا بخشی از انسان هایی که در این اجتماع زندگی کردند، کمتر دیده شده اند و کمتر توانستند در این اجتماع حرف بزنند. درحالیکه این ضرورتِ بسیار بزرگی بوده است.
مرد مضطرب و هراسان، کوچه های شهر رُم را می گردد تا چیزی را پیدا کند که زندگی خود و خانواده اش به آن وابسته است. یک دوچرخه. و این بن مایه ی فیلم سینمایی “دزدان دوچرخه” است. دوچرخه ای که چند دزد آن را ربوده اند و حالا مرد به همراه پسر کوچکش رد آن ها را دنبال می کند تا شاید بتواند دوباره به کار بازگردد.
این فیلم که در سال 1948 میلادی ساخته شده، در حال و هوای پس از جنگ جهانی دوم است. زمانی که مردم ایتالیا هنوز از بحران های اقتصادی پس از جنگ رنج می برند. “Antonio Ricci” پدر خانواده ای با دو فرزند است. او راهی برای امرار معاش ندارد تا اینکه یک بنگاه کاریابی شغل “اعلان چسبانی” را برای او پیدا می کند. او برای دریافت شغل باید یک دوچرخه داشته باشد؛ اما در اولین روز کاری، دزدها دوچرخه ی او را می ربایند و تمام امیدهای “ریکی” از بین می رود…
نام اصلی فیلم “Ladri di biciclette” به زبان ایتالیایی است و نقطه ی اوج فیلم زمانی است که ریکی از یافتن دوچرخه خود نا امید شده و درمانده می شود. آنگاه وسوسه ای در درون او شکل می گیرد. او سعی می کند یک دوچرخه بدزدد ولی تلاش او برای اینکار ناکام مانده و صاحب دوچرخه با کمک مردم او را به دام می اندازد و این در حالی است که پسر کوچکِ ریکی تمام ماجرا را می بیند.
کارگردان فیلم “Vittorio De Sica” (ویتوریو دسیکا) توانسته یکی از تاثیرگذارترین فیلمهای تاریخ سینمای جهان را بسازد.
فیلم سینمایی “آذر، شهدخت، پرویز و دیگران” ساخته “بهروز افخمی”
– گوش کن ببین چی می گم دختر! همون انگلیسی ها یه ضرب المثل دارن که می گه:« به مردی که سیگار نمی کشه و عرق نمی خوره، اعتماد نکن». البته سیگار و عرق چیز خوبی نیست. اینو انگلیسی ها هم میفهمن. اما منظور اینه که مردی که یه پنچری های کوچیک نداره، شاید یه پنچری بزرگ داشته باشه. یعنی به این آسونیها بهش اعتماد نکن. تو همون موقع که شوهرت گیاه خوار شد باید بهش شک می کردی. نه اینکه وایسی آشپزی کنی و خودت هم گیاه خوار بشی. اینجور آدم ها که می خوان زیادی خوب باشن خیلی خطرناکن. اونا از آدم بودن خودشون خجالت می کشن. از دندون نیش خودشون شرمنده ان. من شنیدم اونجا مردهایی هستن که فمینیستن! آره؟!
– بله. هستن. زیادن.
– زیادن؟! مرد فمینیست چه طوری میشه؟! مرد فمینیست یه چیزی مثل کچلِ مو فرفریه. مگه نه؟ اینا زیادی نازنین شدن. نمی خوان آدم باشن. می خوان فرشته باشن. اما معمولا کارشون به جنایت می کشه. چون که فرشته نمی تونه وسط آدما باشه…
– نترسین! برین جلو … خدا با ماست …
– اگه خدا با ماست پس کی با اوناست … که دارن ما رو تیکه پاره می کنن؟!!
نجات سرباز رایان 1998
کارگردان: استیون اسپیلبرگ
از چیزهای کوچیک زندگی لذت ببرید…
یک روز به عقب برمی گردید و می فهمید که اونها بزرگترین دارایی تون بودند…
انیمیشن UP (آپ) – 2009
کارگردان: پیت داکتر