برچسب: شمس

  • آن نفسی…

    آن نفسی که باخودی یار چو خار آیدت *** وآن نفسی که بیخودی یار چه کار آیدت
    آن نفسی که باخودی خود تو شکار پشه‌ای *** وآن نفسی که بیخودی پیل شکار آیدت
    آن نفسی که باخودی بسته ابر غصه‌ای *** وآن نفسی که بیخودی مه به کنار آیدت
    آن نفسی که باخودی یار کناره می‌کند *** وآن نفسی که بیخودی باده یار آیدت
    آن نفسی که باخودی همچو خزان فسرده‌ای *** وآن نفسی که بیخودی دی چو بهار آیدت
    جمله ی بی‌قراریت از طلب قرار تست *** طالب بی‌قرار شو تا که قرار آیدت
    جمله ی ناگوارشت از طلب گوارش است *** ترک گوارش ار کنی زهر گوار آیدت
    جمله ی بی‌مرادیت از طلب مراد تست *** ور نه همه مرادها همچو نثار آیدت
    عاشق جور یار شو عاشق مهر یار نی *** تا که نگار نازگر عاشق زار آیدت
    خسرو شرق شمس دین از تبریز چون رسد *** از مه و از ستاره‌ها والله عار آیدت

  • بس کن که تلخ گردد دنیا بر اهل دنیا

    جانا قبول گردان این جست و جوی ما را *** بنده و مرید عشقیم برگیر موی ما را
    بی ساغر و پیاله در ده میی چو لاله *** تا گل سجود آرد سیمای روی ما را
    مخمور و مست گردان امروز چشم ما را *** رشک بهشت گردان امروز کوی ما را
    ما کان زر و سیمیم دشمن کجاست زر را *** از ما رسد سعادت یار و عدوی ما را
    شمع طراز گشتیم گردن دراز گشتیم *** فحل و فراخ کردی زین می گلوی ما را
    ای آب زندگانی ما را ربود سیلت *** اکنون حلال بادت بشکن سبوی ما را
    گر خوی ما ندانی از لطف باده واجو *** همخوی خویش کردست آن باده خوی ما را
    گر بحر می بریزی ما سیر و پر نگردیم *** زیرا نگون نهادی در سر کدوی ما را
    مهمان دیگر آمد دیکی دگر به کف کن *** کاین دیگ بس نیاید یک کاسه شوی ما را
    نک جوق جوق مستان در می رسند بستان *** مخمور چون نیابد چون یافت بوی ما را
    ترک هنر بگوید دفتر همه بشوید *** گر بشنود عطارد این طرقوی ما را
    سیلی خورند چون دف در عشق فخرجویان *** زخمه به چنگ آور می زن سه توی ما را
    بس کن که تلخ گردد دنیا بر اهل دنیا *** گر بشنوند ناگه این گفت و گوی ما را

    «غزلیات شمس – مولوی»

  • زین همه خاموش کنم صبر و صبر نوش کنم

    تو نه چنانی که منم من نه چنانم که تویی *** تو نه بر آنی که منم من نه بر آنم که تویی
    من همه در حکم توام تو همه در خون منی *** گر مه و خورشید شوم من کم از آنم که تویی
    با همه ای رشک پری چون سوی من برگذری *** باش چنین تیز مران تا که بدانم که تویی
    دوش گذشتی ز درم بوی نبردم ز تو من *** کرد خبر گوش مرا جان و روانم که تویی
    چون همه جان روید و دل همچو گیاه خاک درت *** جان و دلی را چه محل ای دل و جانم که تویی
    ای نظرت ناظر ما ای چو خرد حاضر ما *** لیک مرا زهره کجا تا به جهانم که تویی
    چون تو مرا گوش کشان بردی از آن جا که منم *** بر سر آن منظره‌ها هم بنشانم که تویی
    مستم و تو مست ز من سهو و خطا جست ز من *** من نرسم لیک بدان هم تو رسانم که تویی
    زین همه خاموش کنم صبر و صبر نوش کنم
    عذر گناهی که کنون گفت زبانم که تویی

    «غزلیات شمس – مولوی»