برچسب: سینمای ایران

انارهای نارس قصه ی قطاریست که خود مقصد مسافرانش را تعیین می کند.

هرکه در این بزم مُقرَب تر است، جام بلا بیشترش می دهند

در خلاصه ی داستان این فیلم آمده است: «انسی و ذبیح شبها را در حاشیه ی شهر، در خانه ی اجاره ای خود عاشقانه سر می کنند و روزها در متن شهر، به شغلی بدون آتیه مشغولند. انسی از زنی سالخورده که دچار نسیان است مراقبت می کند و ذبیح در ارتفاع بلند برج های شهر به کارگری مشغول است. این زوج جوان بی خیال از این معیشت معلق، در آرزوی داشتن فرزند، شب و روزشان را سر می کنند، تا اینکه…»

اطلاعات فیلم شناختی انارهای نارس

ادامه خواندن

استراحت مطلق تصویری است بدون رُتوش از آدم ها، روابط بین آنها و جامعه ای که در آن زندگی می کنیم.

کارگردان: عبدالرضا کاهانی

چقدر دردناک است که چون تصویری واقعی از جامعه ارائه می دهیم، باید آن را از دید کودکانمان پنهان کنیم (تماشای این فیلم به افراد زیر شانزده سال توصیه نمی شود). چرا که بسیار متفاوت است با آن دنیایی که در قصه ها و افسانه ها و رؤیاها برایشان ساخته ایم. و باز چه رنج آور است که بدانیم این تصویر همانا آیینه ایست پیش روی ما.

«س.م.ط.بالا»

چند روزی هست که فیلم سینمایی “چند متر مکعب عشق” به شبکه ی نمایش خانگی وارد شده است. این فیلم به کارگردانی “جمشید محمودی” در سی و دومین دوره جشنواره بین المللی فجر، سیمرغ بلورین بهترین فیلم و بهترین کارگردانی را از آن خود کرد و در شش زمینه ی دیگر نیز کاندید دریافت جایزه بود. فیلم درباره ی عشق بین صابر (با بازی ساعد سهیلی) و مرونا (مهاجر افغان – با بازی حسیبا ابراهیمی) است. عشقی که فرجامش را هیچکس نمی داند.

این فیلم بهانه ای بود تا در 29 بهمن سال 1393 برنامه ی “راز” که از شبکه ی چهارم سیما و با اجرای “نادر طالب زاده” روی آنتن می رود با دعوت از “نوید محمودی” تهیه کننده فیلم، “محمدکاظم کاظمی” شاعر و مهاجر افغان ساکن مشهد، “مهدی طوسی” دبیر فرهنگی خبرگزاری تسنیم و “حسین محمودیان” مستندساز و نویسنده به موضوع مهاجران افغان در ایران بپردازد.

با توجه به اینکه امروز از بنیانگزار انقلاب اسلامی، امام خمینی رحمت الله علیه، یاد می شود و سالروز رحلت ایشان هم هست؛ خوب است به آرمان های انقلاب هم توجه شود و آن هم ساختن نظامی انسانی و مبتنی بر ارزشهای اسلام که برابری و برادری بین همه ی انسان ها از هر قوم و نژاد است. در این برنامه محمدکاظم کاظمی به عنوان یک مهاجر افغان حرف هایی دارد که خواندنشان تامل برانگیز است:

چرا کمتر رسانه به موضوع مهاجران افغان در ایران توجه کرده است؟
پاسخ این سوال را اهالی رسانه و مسئولین امر بهتر می توانند بگویند ولی حقیقت این است که این کم توجهی در این سال ها نسبت به بخشی از مردم افغانستان که در ایران بودند و حدود 30 تا 35 سال در این کشور حضور داشتند و به واقع از لحاظ اجتماعی بخشی از این جامعه شدند، کاملا مشهود است. درست است که مهاجرین از لحاظ حقوق قانونی هم طراز با میزبانان ایرانی خود نیستند ولی از لحاظ انسانی و از این جهت که بخش عمده ای از عمرشان و برای برخی همه ی عمرشان در ایران گذشته است به واقع از لحاظ اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و از جوانب مختلف بخشی از جامعه ی ایران به شمار می روند. این پرسش برای ما هم مطرح است که چرا بخشی از انسان هایی که در این اجتماع زندگی کردند، کمتر دیده شده اند و کمتر توانستند در این اجتماع حرف بزنند. درحالیکه این ضرورتِ بسیار بزرگی بوده است.

فیلم سینمایی “آذر، شهدخت، پرویز و دیگران” ساخته “بهروز افخمی”

دیالوگی از فیلم:

– گوش کن ببین چی می گم دختر! همون انگلیسی ها یه ضرب المثل دارن که می گه:« به مردی که سیگار نمی کشه و عرق نمی خوره، اعتماد نکن». البته سیگار و عرق چیز خوبی نیست. اینو انگلیسی ها هم میفهمن. اما منظور اینه که مردی که یه پنچری های کوچیک نداره، شاید یه پنچری بزرگ داشته باشه. یعنی به این آسونیها بهش اعتماد نکن. تو همون موقع که شوهرت گیاه خوار شد باید بهش شک می کردی. نه اینکه وایسی آشپزی کنی و خودت هم گیاه خوار بشی. اینجور آدم ها که می خوان زیادی خوب باشن خیلی خطرناکن. اونا از آدم بودن خودشون خجالت می کشن. از دندون نیش خودشون شرمنده ان. من شنیدم اونجا مردهایی هستن که فمینیستن! آره؟!
– بله. هستن. زیادن.
– زیادن؟! مرد فمینیست چه طوری میشه؟! مرد فمینیست یه چیزی مثل کچلِ مو فرفریه. مگه نه؟ اینا زیادی نازنین شدن. نمی خوان آدم باشن. می خوان فرشته باشن. اما معمولا کارشون به جنایت می کشه. چون که فرشته نمی تونه وسط آدما باشه…