برچسب: فارسی

• من، حتماً در این گفت و گوی دوستانه، شرکت می کنم.
• من، قول می دهم، احتمالاً در این گفت و گوی دوستانه، شرکت می کنم.

جمله ی دوم، نادرست است؛ زیرا در قسمت اوّل این جمله، نخست با تأکید قولی داده شده؛ سپس کلمه ی «احتمالاً» آمده است که بیانگر تردید است. یعنی قسمت دوم جمله، بخش اول را بی ارزش می سازد.

منبع: آموزش مهارت های نوشتاری پایه ی هفتم دوره ی اول متوسطه

• این کار و رفتار ما، خوب نیست.
• این کار و رفتار ما، خوبیت ندارد.

جمله ی نخست درست است. کلمه ی «خوب» واژه ای فارسی است و نباید با نشانه ی «یت» همراه شود. نشانه ی «یت»، ویژه ی کلمات عربی است. بنابراین، به کارگیری کلمات منیّت، دوئیت و… نادرست است و کلمات انسانیت، اکثریت، اقلیت و محبوبیت صحیح است؛ زیرا کلمات انسان، اکثر، اقل و محبوب ریشه ی عربی دارند.

منبع: آموزش مهارت های نوشتاری پایه ی هفتم دوره ی اول متوسطه

• او، گاهی، به سفر می رود.
• او، گاهاً، به سفر می رود.

جمله ی اول، درست است؛ زیرا تنوین نشانه ی ویژه ی کلمات عربی است. واژه های فارسی (دوم، ناچار) نیازی به این نشانه ندارند. به کارگیری این نشانه برای واژه های فارسی و غیر عربی، روا نیست.

منبع: آموزش مهارت های نوشتاری پایه ی هفتم دوره ی اول متوسطه