شعر زیر از سروده های “فاضل نظری” است. آن را از کتاب “ضد” نقل می کنم:
حیرتم را بیشتر کن تا بپرسم کیستم
آنکه در آیینه می بیند مرا من نیستم
***
سایه ای رقصنده بر دیوار پشت آتشم
جز گمانِ هست، چیزی نیست هست و نیستم
***
خاطرات رفته را چون خواب می بینم ولی
کاش در جایی به جز کابوس خود می زیستم
***
در مقامات تحیر جای استدلال نیست
عقل می خواهد که من هرگز نفهمم چیستم
***
آسیابی در مسیر رود عمرم! صبر کن
روزی از تکرار این بیهودگی می ایستم