خاموشانه
من در صدف تنها
با دانه ای باران
پیوسته می آمیختم پندار مروارید بودن را
غافل که خاموشانه می خشکد
در پشت دیوار دلم دریا
«سیاوش کسرایی – با دماوند خاموش»
برچسب: سیاوش کسرایی
-
خاموشانه شعری از “سیاوش کسرایی” از مجموعه ی “با دماوند خاموش”
-
بهار می شود. سروده ای از سیاوش کسرایی
بهار می شود
یکی دو روز دیگر از پگاه
چو چشم باز می کنی
زمانه زیر و رو
زمینه پرنگار می شودزمین شکاف می خورد
به دشت سبزه می زند
هر آنچه مانده بود زیر خاک
هر آنچه خفته بود زیر برف
جوان و شسته رفته آشکار می شودبه تاج کوه
ز گرمی نگاه آفتاب
بلور برف آب می شوددهان دره ها پر از سرود چشمه سار می شود
نسیم هرزه پو
ز روی لاله های کوه
کنار لانه های کبک
فراز خارهای هفت رنگ
نفس زنان و خسته می رسد
غریق موج کشتزار می شوددر آسمان
گروه گله های ابر
ز هر کناره می رسد
به هر کرانه می دود
به روی جلگه ها غبار می شوددرین بهار… آه
چه یادها
چه حرف های ناتمام
دل پر آرزو
چو شاخ پر شکوفه باردار می شودنگار من
امید نوبهار من
لبی به خنده باز کنببین چگونه از گلی
خزان باغ ما بهار می شودسیاوش کسرایی . بهمن 1339
-
هر شب ستاره ای به زمین می کشند و باز …
هر شب ستاره ای به زمین می کشند و باز
این آسمان غمزده غرق ستاره هاست …از مجموعه شعر “با دماوند خاموش“
سروده ی “سیاوش کسرایی” – 1345