فرجام مذاکرات هسته ای بین جمهوری اسلامی ایران و گروه موسوم به 5 + 1، “برجام” شد. یعنی “برنامه جامع اقدام مشترک”. خیلی زود اظهار نظرهای مختلف شروع شد. چیزی که کاملا قابل انتظار بود. موافقت ها و مخالفت ها ابراز می شوند. اما به نظر می رسد اظهار نظرهایی منطقی و قابل تامل باشند که تنها بر پایه منافع گروه و نظام و دولت و کشور خاصی نباشند و منفعت تمامی طرف های حاضر را مورد توجه قرار دهند. به عنوان مثال کاملا مشخص است که سران رژیم اسرائیل در بیان دیدگاه های خود تنها منافع رژیم مطبوع خویش را ملاک قرار می دهند؛ بنابراین خیلی نمی توان آن ها و نظراتشان را جدی گرفت. از سوی دیگر هر یک از طرف های درگیر در مذاکرات سعی می کنند که دستاوردهای خود را برجسته تر نشان داده و پر رنگ کنند.
به این ترتیب باید منتظر رویدادهای روزهای پیش رو باشیم و ببینیم آیا اهرم های مخالفانِ توافق می تواند مانعی برای پیشبرد برنامه های ذکر شده در متن توافقِ جامع باشد یا اراده ی جامعه ی جهانی موجب پایبندی طرفین به تعهدات خود می شود؟ چرا که تنها در این صورت “تصمیم تاریخی” و “روز تاریخی” مورد نظر “دکتر محمد جواد ظریف” و “فدریکا موگرینی” به واقعیت تبدیل می شود.
در هر صورت چه آنکه به توافقات حاصل شده جامه ی عمل پوشانده شود و چه آنکه خلاف آن واقع شود، لازم است از زحمات چند ماهه و بلکه چند ساله ی تیم مذاکره کننده ی هسته ای، به خصوص دکتر ظریف و همچنین سایر اراده های سیاسی داخل ایران و گروه 5 + 1 که برای حصول یک توافق مورد رضایت هر دو طرف تلاش کردند؛ تشکر و قدردانی کنیم.
امیدوارم آنچه در آینده شاهد آن خواهیم بود به مصلحت کشور و مردم باشد و شعر زیر که از “هلالی جغتایی” است در مورد این توافق صدق کند:
باز عقد موافقت بستند
به هم از روی مهر پیوستند
هیچ کاری ز صلح بهتر نیست
بدتر از جنگ کار دیگر نیست
صلح باشد طریق اهل فلاح
زان جهت گفته اند صلح و صلاح
«س.م.ط.بالا»
آخرین دیدگاه‌ها