برچسب: با دماوند خاموش

خاموشانه

من در صدف تنها
با دانه ای باران
پیوسته می آمیختم پندار مروارید بودن را
غافل که خاموشانه می خشکد
در پشت دیوار دلم دریا

«سیاوش کسرایی – با دماوند خاموش»

هر شب ستاره ای به زمین می کشند و باز
این آسمان غمزده غرق ستاره هاست …

از مجموعه شعر “با دماوند خاموش“

سروده ی “سیاوش کسرایی” – 1345