برچسب: درویش

  • گور پدر؛ حکایتی از گلستان سعدی

    گور پدر؛ حکایتی از گلستان سعدی

    توانگر زاده‌ای را دیدم بر سر گور پدر نشسته و با درویش بچه‌ای مناظره در پیوسته که: صندوق تربت پدرم سنگین است و کُتابه رنگین و فرش رُخام انداخته و خشت پیروزه درو به کار برده، به گور پدرت چه ماند، خشتی دو فراهم آورده و مشتی دو خاک بر آن پاشیده. درویش پسر این بشنید و گفت: تا پدرت زیر آن سنگ‌های گران بر خود بجنبیده باشد پدر من به بهشت رسیده باشد.

    مرد درویش که بار ستم فاقه کشید
    به در مرگ همانا که سبکبار آید

    وانکه در نعمت و آسایش و آسانی زیست
    مردنش زین همه شک نیست که دشوار آید

    به همه حال اسیری که ز بندی برهد
    بهتر از حال امیری که گرفتار آید

    «گلستان سعدی؛ باب هفتم، در تاثیر تربیت»


    کُتابه: کتیبه، نوشته روی سنگ
    رُخام: سنگ مرمر
    فاقه: فقر، تنگدستی

    این حکایت و آثار دیگری از سعدی را در شنوتو بشنوید.

  • آنگه که تو دیدی غم نانی داشتم و امروز تشویش جهانی

    یکی را از ملوک مدّت عمر سپری شد. قایم مقامی نداشت. وصیت کرد که بامدادان نخستین کسی که از در شهر اندر آید تاج شاهی بر سر وی نهند و تفویض مملکت بدو کنند.

    اتفاقاً اول کسی که درآمد گدایی بود همه عمر لقمه اندوخته و رقعه* دوخته. ارکان دولت و اعیان حضرت وصیت مَلِک به جای آوردند و تسلیم مفاتیح قلاع* و خزاین بدو کردند و مدتی مُلک راند تا بعضی امرای دولت گردن از طاعت او بپیچانیدند و ملوک از هر طرف به منازعت خاستن گرفتند و به مقاومت لشکر آراستن.

    فی الجمله سپاه و رعیت به هم بر آمدند و برخی طرف بلاد از قبض تصرف او رفت. درویش ازین واقعه خسته خاطر همی بود تا یکی از دوستان قدیمش که در حالت درویشی قرین بود از سفری باز آمد و در چنان مرتبه دیدش. گفت: «منت خدای را عزّوجل که گُلت از خار بر آمد و خار از پای بدر آمد و بخت بلندت رهبری کرد و اقبال و سعادت یاوری تا بدین پایه رسیدی»

    اِنَّ مَع العسرِ یُسراً
    شکوفه گاه شکفته است و گاه خوشیده*
    درخت وقت برهنه است و وقت پوشیده

    گفت: «ای یار عزیز تعزیتم کن که جای تهنیت نیست آنگه که تو دیدی غم نانی داشتم و امروز تشویش جهانی.»

    اگر دنیا نباشد دردمندیم
    وگر باشد به مهرش پای بندیم

    حجابی زین درون آشوب تر نیست
    که رنج خاطرست ار هست و گر نیست

    مَطَلَب گر توانگری خواهی
    جز قناعت که دولتی‌ست هنی*

    گر غنی زر به دامن افشاند
    تا نظر در ثواب او نکنی

    کز بزرگان شنیده ام بسیار
    صبر درویش به که بذل غنی

    اگر بریان کند بهرام گوری
    نه چون پای ملخ باشد ز موری

    «حکایتی از گلستان سعدی(باب دوم)»

    پی‌نوشت:

    رقعه: وصله‌ای که به لباس می‌دوزند
    قلاع: دژها، قلعه‌ها
    خوشیده: خشک شده، خشکیده
    هنی: گوارا، آن چه بی رنج و بی زحمت به دست آید

  • خانه ی ما!

    جنازه ای را به راهی می بردند. درویشی با پسر بر سر راه ایستاده بودند، پسر از پدر پرسید که بابا در اینجا چیست؟ گفت: آدمی. گفت: کجایش می برند؟
    گفت: به جایی که نه خوردنی باشد و نه پوشیدنی، نه نان و نه آب و نه هیزم و نه آتش و نه زر و نه سیم، نه بوریا نه گلیم. گفت: بابا مگر به خانه ی ماش می برند؟!

    «رساله ی دلگشا – عبید زاکانی»