هر نفسی که فرو می بریم، مرگی را که مدام به ما دست اندازی می کند، پس می زند… . در نهایت این مرگ است که باید پیروز شود زیرا از هنگام تولد، بخشی از سرنوشت ما شده و فقط مدت کوتاهی پیش از بلعیدن طعمه اش، با آن بازی می کند. با این همه، ما تا آنجا که ممکن است، با علاقه ی فراوان و دلواپسی زیاد به زندگی ادامه می دهیم، همان جور که تا آنجا که ممکن است طولانی تر در یک حباب صابون می دمیم تا بزرگتر شود، گرچه با قطعیتی تمام می دانیم که خواهد ترکید.
«آرتور شوپنهاور»
من از آن روز که قومم به شب آلوده شود
و خدا حکم به طوفان نکند می ترسم
من از آن مسجد و محراب فراوانی که
برکت سفره فراوان نکند می ترسم …
روح دمیده ی در من به درد می ارزد
تراژدی مرگ
طنین آرام بی تفاوتی
در بازویی حلقه شده
مهر بسته شدن می زند
هرروز
ثانیه به ثانیه
تکرار می شود
و تنها حقیقتی مجازی را در چشم فراموشی خواهد چکاند
و ما را در آغوش قاب های زینتی جای خواهد داد.
mary